هرمنوتیک استعلایی، حقیقت هرمنوتیکی و حقیقت استعلایی از تعابیری هستند که کارل اتو-اپل از آن ها سود جست و نظریهٔ تأویلی خود را بر مبنای آن ها صورت بندی کرد. اپل به عنوان هرمنوتیسینی انتقادی به نقد نسبی گرایی موجود در نظریه های هرمنوتیکی فلسفی پرداخت، و تأکید بیش ازحد آن ها بر تاریخی بودن را به مثابهٔ فاصله گرفتن هر چه بیشتر از «حقیقت استعلایی» متن می دانست. اگرچه، پیش تر، برخی مانند گادامر از نوعی وحدت معنایی به عنوان نوعی «انتظار متعالی برای معنا»۱۳، که می تواند وحدتی درون ماندگار را در متن ایجاد کند، بحث کرده بودند، اما اپل آن را کافی نمی دانست، و با ارائهٔ قوانینی کلی دربارهٔ جامعیت فهم متن مخالف بود. اپل، در عوض، اعتقاد داشت هرگونه مشاهده و کشف قانون خود نوعی تفسیر است (معینی علمداری، ۱۳۸۹؛ ۱۴۵) که نمی تواند شکلی جامع به خود بگیرد. او برای یافتن موضعی میانه کوشید: اپل هم خواستار رهایی هرمنوتیک از تاریخ گرایی نسبی گرایانه بود، و هم می خواست نشان دهد که پیگیری جامعیت کاری بیهوده است، پس باید «تاریخ مندی تفسیر در هرمینوتیک» را پذیرفت (هوی، ۱۳۸۵؛ ۲۴۳). به باور او، همیشه در متن حقیقتی مطلق وجود دارد که باید در ذیل حقیقت هرمنوتیکی تبیین شود.
نگارستان اندیشه