کتاب تئوری کمپوزیسیون معاصر

کتاب حاضر شامل مجموعه‌ای از مهم‌ترین موضوعات تئوری کمپوزیسیون معاصر است. موضوع اصلی کتاب، موسیقی نیمه دوم قرن بیستم است، به‌ویژه موسیقی معاصر که کم‌تر مورد پژوهش قرار گرفته است. در این کتاب نه‌تنها موضوعات تئوری موسیقایی، بلکه مسائل تاریخ موسیقی، کرونولوژی قرن بیستم و زیباشناسی مورد بررسی قرار می‌گیرند. هدف اصلی این اثر طرح و حل سلسله مسائل جدید در موسیقی قرون بیستم و بیست و یکم است. این کتاب شامل مجموعه ای از مهمترین موضوعات تئوری کمپوزیسیون معاصر است که در آن تمامی ابعاد اساسی موسیقایی و تئوریک مورد بررسی قرار می گیرد. کتاب یاد شده یک منبع آموزشی معتبر و سیستماتیک است؛ به همین دلیل، تشریح نظریه های علمی بسیار خطیر و مهم در این کتاب بررسی شده است. موضوع اصلی کتاب موسیقی نیمه دوم قرن بیستم است بویژه موسیقی معاصر که کمتر مورد پژوهش قرار گرفته و بیشتر سوال انگیز است. به همین دلیل در این کتاب نه تنها موضوعات تئوری موسیقایی مانند ژانر و فرم و هارمونی و پلی فونی و ریتم و نتاسیون، بلکه مسایل تاریخی موسیقی، کرونولوژی (۱) قرن بیستم و زیبا شناسی آن بررسی گردیده است. صرفا با این متدلوژی می توان مبانی پیچیده و بغرنج موسیقی معاصر را معرفی کرد و فراگرفت. هدف اصلی کتاب تشریح و حل سلسله مسائل نوین در موسیقی جدیدتر قرن های بیستم و بیست و یکم است. این هدف با شرح مختصر تاریخی پیرامون آهنگسازان یا بررسی جداگانه آثار حاصل نمی شود بلکه نیازمند بررسی عمیق مسایلی است که آهنگسازی موسیقی معاصر را به ما معرفی می کند. به منظور تبیین نکات تئوریک کتاب، نمونه هایی انتخاب شده که در گذر زمان تا حدودی آبدیده شده اند. کتاب در دپارتمان تئوری موسیقی کنسرواتوار دولتی موسیقی مسکو توسط متخصصین برجسته درحوزه موسیقی معاصر تهیه شده است. اکثر این متخصصین دارای تالیفات گوناگون در حوزه های تئوریک و همچنین آثار تحقیقی در باره آهنگسازان برجسته قرن بیستم هستند. به این ترتیب نتیجه پژوهش های چندین ساله موسیقی شناسان نسل های مختلف در این کتاب جمع آوری شده اند و به پژوهشگر برجسته موسیقی خولوپف (۲) اهدا شده است. کتاب اشاره ای دارد به گاه نگاری (کرونولوژی) موسیقی قرن بیستم و اینکه هنوز آن فاصله تاریخی مورد نیاز برای درک طبیعی میراث این قرن (به عنوان میراث گذشته) فراهم نشده و فرهنگ موسیقایی آن تازه در حال نمایان شدن است. ما هنوز قرن بیستم را به عنوان محیط معنوی زندگی خود احساس می کنیم، به لحاظ روان شناختی به آن وابسته ایم و به ناچار قضاوت های ما دستخوش ذهنیت گرایی خواهد بود. دیگر آنکه فشردگی رویداد ها در فرهنگ موسیقایی قرن بیستم در اصطلاحات آن انعکاس یافته بگونه ای که اصطلاح موسیقی نو نتوانست در قرن بیستم نفس تازه کند و برای اولین بار در تاریخ نیاز به اصطلاح “موسیقی نوتر” به وجود آمد که وظیفه ی مرزبندی نوآوری های کیفی متفاوت دو موج آوانگارد اروپایی (قبل و بعد از جنگ) را به عهده دارد. نویسنده همچنین اشاره ای دارد به چند مرکزی بودن و حتی موزاییکی بودن تصویر میراث موسیقی قرن بیستم.