ظهیرالدین طاهر بن محمد فاریابی (وفات 598ق)، یکی از بزرگ‎ترین شاعران قرن ششم هجری است. او صاحب دیوانی به زبان فارسی است و در تحول این زبان نقش مهمی ایفا نمود. فاریابی در سال 598ق در تبریز درگذشت و در گورستان سرخاب به خاک سپردند. اسم این شاعر، بنا بر آنچه در تذکره هفت اقلیم امین احمد رازی (قرن یازدهم) نوشته طاهر، لقبش ظهیرالدین و کنیه‌اش ابی‌فضل می‌باشد. وی از فضلای دهر و نابغه‌های عصر خود بوده، علم هیئت و حکمت را نیک می‌دانسته چنانچه وی را صدر الحکماء لقب داده‌اند.
محمد عوفی در لباب الالباب، هدایت در مجمع الفصحاء، آذر در آتشکده و غیر‎هم او را طاهر ظهیرالدین بن محمد ابی‌فضل خوانده‌اند؛ از معاصرین مجیرالدین بیلقانی خاقانی شیروانی، نظامی گنجوی و جمال‌الدین اصفهانی می‌باشد یعنی در نیمه قرن ششم می‌زیسته‎؛ تاریخ تولد او به تحقیق ثبت نشده اما تقریباً مسلم است که در نیمه اول قرن ششم تولد یافته است.