داوود بنیامین کلدانی یا عبد الاحد داوود اسقف کلیسای کاتولیک رم در میان فرقه عیسویان کلدانی متحده بود. وی در سال ۱۸۶۷ در ارومیه (ایران) متولد شد؛ تحصیلات مقدماتی خود را در این شهر گذراند و بعدها در خارج از ایران به دریافت درجهٔ علمی بی. دی (لیسانس الهیات) مفتخر شد. مدت سه سال (در فاصله سال‌های ۱۸۸۶–۱۸۸۹)عضو فعال هیئت آموزشی میسیون اسقف اعظم کانتربوری در میان عیسویان آسوری (نسطوری) بود. در سال ۱۸۹۲ کاردینال وون او را به رم اعزام داشت و او در کالج تبلیغ فیده مدت ۳ سال به مطالعات و پژوهش‌های فقهی و فلسفی مشغول بود و در سال ۱۸۹۵ رسماً به مقام قسیسی (کشیشی) کلیسای کاتولیک ارتقا یافت. در ۱۸۹۷ اساقفه اعظم ارومیه و سلماس وی را به نمایندگی کلیساهای شرق برای شرکت در کنگرهٔ عشای ربانی که به ریاست کاردینال پرو در شهر پاره لومونیال در فرانسه تشکیل می‌شد اعزام داشتند که داوود بنیامین در این کنگره بزرگ نطق مهمی ایراد کرد که در مجموعه سخنرانی‌های کنگره چاپ شد.
