هوشنگ اتحاد پژوهشگر، نویسنده و خالق مجموعه ۱۴جلدیِ پژوهشگران معاصر ایران است. مادرش از اهالی موسیقی و هنردوست بود. به‌گفتهٔ اتحاد مادرش بوده که او را با کتاب و کتاب‌خوانی آشنا کرده و بنیاد تعلیماتش را شکل داده است. اگرچه در دانشگاه رشتهٔ ‌مهندسی باغبانی را انتخاب کرده و بعدها تا مقطع کارشناسی ارشد نیز آن را ادامه داد، عشق و علاقهٔ اصلی او ادبیات بود. مهندسی کشاورزی حرفه‌اش بوده است و ادبیات معشوقه‌اش. ریشهٔ این علاقه را در دوران کودکی او باید جست آنجاکه آن‌قدر به ادبیات علاقه نشان داده که هم‌کلاسی‌هایش او را با «ادبیات و شعر» می‌شناخته‌اند. این عشق همیشه با او می‌ماند. از طرفی به کارهای پژوهشی نیز علاقه داشته و در زمان اشتغال در سازمان پارک‌ها علاوه‌بر انجام کارهای محوله به امر پژوهش نیز می‌پرداخته است. به‌تدریج و با مطالعهٔ‌ بیشتر متوجه خلأ بزرگی در ادبیات می‌شود: «متوجه شدم زندگی‌نامهٔ شاعران، موسیقی‌دانان و... داریم ولی زندگی‌نامهٔ پژوهشگران نداریم و واقعاً به پژوهشگران کم‌التفاتی شده و ادبیات زندگی‌نامه‌ای ما فاقد شاخهٔ پژوهشگران است، شخصیت‌هایی که وارثان میراث عظیم فرهنگی و ادبی گذشته و بانیان استمرار و بقای آن در نسل‌های آینده‌اند». پس از چند ماه درگیری با خود و با علم به اینکه با شروع پژوهش در این عرصه خود را به مابین کتاب‌های نفسی حبس خواهد کرد، قدم در این راه می‌گذارد. از آن زمان به‌مدت بیش از دو دهه به‌صورتی خستگی‌ناپذیر و عاشقانه به این کار مشغول شده و به‌گفتهٔ خودش آن‌چنان غرق نوشتن می‌شده‌ که گاه گذشت زمان را احساس نکرده‌ و متوجه نمی‌شده آفتاب کی و از کجا طلوع کرده است. او درنهایت موفق می‌شود مجموعهٔ چهارده جلدی پژوهشگران معاصر ایران را به‌رشتهٔ تحریر درآورد.