سید محمدحسین حسینی طهرانی از علما و عرفای معاصر، فرزند آیت الله سید محمدصادق طهرانی، در ۲۴ محرم سال ۱۳۴۵ هجری قمری در طهران متولد شد. پس از تحصیلات ابتدائی، دوره آموزش مکانیک و ماشین سازی را گذراند. سپس به تحصیلات علوم دینی حوزوی روی آورد. در سال ۱۳۴۶ قمری، به قم رفت و در مدرسه حجتیه آنجا مقیم شد.
وی از همان سالهای اول به جمع شاگردان علامه طباطبائی پیوست و در سطوح مختلف علمی و مجاهدات عملی در طی مدت ۷ سال از اساتید آنجا، بهره های علمی برد و تلاش های علمی دیگری از جمله استنساخ کتب ارزشمند داشت.
وی برای تکمیل تحصیلات و علوم دینی در آغاز سن ۲۷ سالگی به عراق رفت و در نجف ساکن شد. در آنجا از محضر علما و فقهای بزرگ نجف کسب فیض کرد و بنا به توصیه علامه طباطبائی در ابتدا با شیخ عباس قوچانی (وصی قاضی طباطبائی) آشنا و در مسائل سلوکی و عرفانی حشر و نشر پیدا کرد و بعد به خدمت آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی و آیت الله شیخ محمدجواد انصاری رسید. سرانجام وی به حضور سید هاشم موسوی حداد (از شاگردان سیدعلی قاضی طباطبائی) رسید و فصل نوینی را در زندگی توحیدی و عرفانی وی پدید آمد.
وی بسال ۱۳۷۷ هـ ق، در سن ۳۳ سالگی بعد از رسیدن به اجتهاد به جهت ترویج شعائر دینی، بنا به دستور آیت الله محمدجواد انصاری همدانی، به طهران بازگشت و به عنوان امام جماعت در مسجد قائم مشغول وعظ و ارشاد مردم و اقامه نماز شد.
وی همیشه تشکیل حکومت اسلامی را یک وظیفه الهی می دانست. و در قضایای ۱۵ خرداد با سابقه آشنائی اش با آیت الله العظمی امام خمینی (ره) به همکاری و همفکری پرداخت. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و تاسیس حکومت اسلامی، در شکل گیری قانون اساسی و پیش نویس آن بر «حاکمیت اسلام و محوریت ولایت فقیه» تاکید و جهت تصویب آن در مجلس خبرگان تلاش نمود. وی در خلال ملاقات هایش با آیت الله العظمی امام خمینی، نقطه نظرها و پیشنهادهایش را توسط آیت الله شهید مرتضی مطهری عرض کرد. او در سال ۱۴۰۰ هـ ق، به امر استادش (سیدهاشم حداد) به مشهد رفت و مدت پانزده سال آخر عمر خود در آنجا بود. در این مدت، علاوه بر ترویج دین و تربیت شاگردان و طلاب، به تالیف و نشر (دوره علوم و معارف اسلام) پرداخت و آثار بسیاری در همین زمینه از خود برجای گذاشت.
علامه طهرانی، روز نهم ماه صفر سال ۱۴۱۶ هجری قمری در مشهد درگذشت. مدفن وی در قسمت جنوب شرقی صحن انقلاب (عتیق) در آستانه کفشداری می باشد.