احمد بن محمد مهدی فاضل نراقی (زاده ۱۴ جمادی الثانی سل ۱۱۸۵ یا ۱۱۸۶ ه.ق مطابق با ۱۱۵۰ خورشیدی در عهد سلطنت فتح علی شاه قاجار درگذشته ۱۲۰۸ خورشیدی) دانشمند و مجتهد شیعه، نویسنده و شاعر سده ۱۲ خورشیدی بود.ملا احمد نراقی ۱۵ سال از ایّام نوجوانی و جوانی اش (حدود سال های ۱۱۹۰ تا ۱۲۰۵) را نزد پدرش تحصیل کرد؛ که این، دوران عمدهٔ تحصیلش است. پس از مدّت کوتاهی به خاطر هوش و استعداد سرشارش به مقام استادی نائل و در حوزهٔ علمیّه مشغول به تدریس شد. در سال ۱۲۱۲ همراه پدرش به عراق رفته و هر دو نفر در درس آقا محمد باقر وحید بهبهانی شرکت نمودند. سپس به ایران (احتمالا کاشان) بازگشتند. او پس از مدّتی مجدّدا به عراق (نجف و کربلا) بازگشت و پس مدّتی تحصیل، تدریس، تحقیق و تألیف به درجه اجتهاد رسید. امّا به دلیل وفات پدر (۱۲۰۹ ه. ق) به زادگاهش کاشان بازگشته و به جای پدرش مسوولیت اداره حوزه علمیه و تدریس در آنجا را به عهده گرفت.اودر عهد فتحعلی شاه قاجار می زیست. «دوره قاجاریه از شگفت انگیزترین ادوار تاریخ ایران است. دوره ای است که قدرتهای بزرگ جهان از اقصی نقاط دنیا به علل گوناگون چشم به آن دوخته بودند؛ و ایران مرکزی شده بود که تمام قدرتها دور آن دایره زده بودند».به طوری که به دلایلی دولت روسیه دو بار به ایران حمله کرد.مسجد آقابزرگ که برای نماز، تبلیغ و تدریس ملا مهدی نراقی دوم ساخته شد؛ از زیباترین بناهای اسلامی به شمار می آید.او در شهر کاشان به دلیل بیماری وبای عمومی گسترده در کاشان و اطراف آن (از جمله نراق) در اول شب یکشنبه ۲۳ ربیع الثانی ۱۲۴۵ در نراق وفات کرد و در نجف، در صحن علی بن ابیطالب، در کنار آرامگاه پدرش تدفین شد.جنازه اش پیش از دفن به نجف اشرف منتقل و در جنب صحن آرامگاه حضرت علی در کنار قبر پدرش دفن گردید.
