پروفسور والتر جی. ویتفورد مدرک دکترای خود را از دانشگاه رود آیلند در رشته فیزیولوژی-اکولوژی دریافت کرد. او پنجاه سال بعد را در صحرای چیهواهوان به عنوان عضو هیئت علمی زیست شناسی در دانشگاه ایالتی نیومکزیکو (NMSU) گذراند و در آنجا محقق اصلی برنامه بیوم صحرا بود که بخشی از برنامه بین المللی بیولوژیکی بود. تحقیقات او بر آزمایش‌های مزرعه‌ای و مطالعات موریانه‌ها و مورچه‌های برداشت دانه متمرکز بود. آن برنامه تعهد او را به اهمیت خاک در اکوسیستم های خشک و موجوداتی که در چرخه مواد مغذی دخیل هستند، تحریک کرد. او همچنین به عنوان اولین محقق اصلی برای برنامه تحقیقات زیست محیطی بلند مدت Jornada خدمت کرد. او به عنوان محقق اصلی، بیش از 150 مقاله را در مجلات بررسی شده منتشر کرد که با بیشتر جنبه های اکولوژی بیابان سروکار داشتند. در سال 1993، او دانشگاه را ترک کرد تا به عنوان یک اکولوژیست ارشد تحقیقاتی با آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده با تمرکز بر نظارت و ارزیابی سلامت اکوسیستم های خشک کار کند. پس از بازنشستگی از EPA، اولین نسخه اکولوژی سیستم های بیابانی را تولید کرد و به تدریس و تحقیق در صحرای چیهواهوان ادامه داد. زمانی که استاد بود، در اسرائیل و استرالیا تحقیقات انجام داد، برنامه‌های تحقیقاتی سرزمین‌های خشک را در آفریقای جنوبی ارزیابی کرد و سمپوزیومی در مورد آتاکاما و تحقیقات طولانی‌مدت اکولوژیکی در شیلی ترتیب داد. قبل از شروع ویرایش دوم Ecology of Desert Systems، او نویسنده یا نویسنده بیش از 300 نشریه معتبر بود.
