میشل تاردیو (متولد 10 آوریل 1938) محقق فرانسوی است که بر روی جریانات مذهبی در اواخر باستان و در خاور دور و نزدیک کار می کند.
او در Mareuil، Dordogne به دنیا آمد و قبل از تبدیل شدن به یک محقق در آموزش عالی دولتی، در یک سمینار کوچک و با دومینیکن ها در تولوز تحصیل کرد. کار در عراق و کشورهای همسایه منجر به دستیابی به تعدادی از زبانهای خاور نزدیک باستانی متاخر شد که به آشنایی گسترده با فارسی و چینی نیز گسترش یافت.
تاردیو به بخش پنجم École pratique des hautes études (جایی که جانشین پیر هادو شد) و متعاقباً به کالج دو فرانس (1991) منصوب شد.
او عمدتاً در مورد آیین مانوی و گنوسی و در جریانات مربوط به اینها در دین زرتشت کار کرده است. تاردیو درباره ناگ حمادی و دیگر اکتشافات مهم قرن بیستم متون در مصر و خاور نزدیک منتشر کرده است.
تئوری تاردیو، که به دور از اطمینان از پیوستگی یکپارچه باقی مانده است، در اثر او، Les paysages reliques (1990)، به حذف فرضی سیمپلیوس کیلیکیا و دیگر نویسندگان نوافلاطونی آتنی پس از بسته شدن مدارس توسط ژوستینیان (529) مربوط می شود. به حران (یا Carrhae) در بین النهرین.