شمس‌الدین محمدبن اشرف حسینی سمرقندی ریاضیدان، اخترشناس و منطقدان مسلمان ایرانی بود که در حدود سال ۱۲۷۶ میلادی برآمد. او به عربی و گاه به فارسی می‌نوشت. شهرت او به‌خاطر رساله فی‌آداب‌البحث است، که اگر از روی شرح‌ها و تعلیقاتش داوری شود، رواج عظیمی یافت. دو رسالهٴ دیگر دربارهٴ منطق نوشت، به نام کتاب القسطاس، و کتاب عین‌النظر فی المنطق. دو اصطلاح نظر و بحث در منطق اغلب به مفهوم نظریه و استدلال به کار می‌رود؛ و اهل البحث و النظر یعنی کسانی که در مباحثه‌های فلسفی کار آزموده‌اند. آثار ریاضی او عبارت است از کتاب أشکال التأسیس (= قضایای بنیادی)، یا الرسالة الریاضیة دربارهٴ سی و پنج قضیهٴ مقالهٴ اول اصول اقلیدس، اعمال تقویم کواکب ثابته، دربارهٴ مواضع ستارگان ثابت در سال ۱۲۷۶–۱۲۷۷ نوشته شد. کتاب آخری به فارسی و بقیه به عربی نوشته شده‌است. سمرقندی کتاب دیگری در باب اصول دین تألیف کرد به نام کتاب الصحائف. احتمال دارد او موٴلف واقعی یک رسالهٴ نجومی باشد که در ۱۳۲۳، از فارسی به یونانی ترجمه شد؛ ولی امکان دارد، موٴلف شخص دیگری به نام شمس‌الدین باشد (که نامی بسیار متداول بود) مثلاً شمس‌الدین محمدبن مبارکشاه بخارایی (وفات: حدود ۱۳۳۹ میلادی).
