احمد زینی دهلان (عربی: أحمد زَیْنی دَحْلان) (1816-1886) مفتی اعظم مکه بین سال‌های 1871 تا زمان مرگش بود.وی همچنین در حجاز منصب شیخ الاسلام و امام الحرمین (امام دو شهر مقدس مکه و مدینه) را داشت.از نظر کلامی و فقهی پیرو مکتب شافعی بود. علاوه بر این او مورخ و متکلم اشعری بود. او به دلیل انتقاد شدیدش از وهابیت، که یکی از مخالفان اصلی آنها بود، و به رسمیت شناختن اصول صوفیانه شهرت داشت. او که یکی از رهبران جناح محافظه کار در میان شافعیان بود، اهمیت ویژه ای در آسیا داشت، جایی که نفوذش با شاگردان بسیارش افزایش یافت.او از نوادگان عبدالقادر جیلانی بود. او آثار متعددی را در زمینه تاریخ، فقه و به طور کلی علوم اسلامی تألیف و شخصاً منتشر کرد. او به بسیاری از علمای مسلمان، از جمله حسین بن علی، شریف مکه، و گاه آخرین خلیفه و بسیاری از علمای اسلامی خارجی مانند ارسیاد ثویل البنطانی تدریس می کرد. (یا خلیل احمد صحارانپوری)
