سال 1314، در دل تهران، در خانواده‌‌ اصیل و بزرگ احمدیان تهرانی، دختری به دنیا آمد که نام او را پریچهر گذاشتند. پدر او، محمد احمدیان تهرانی، مردی مذهبی بود که به رسم سنت خانوادگی، پریچهر را نیز از ادامه‌ی تحصیلات عالیه منع کرده بود. با وجود مخالفت پدر، عشق و علاقه‌اش به یادگیری، که از کودکی با چشمانی پر از شوق و کنجکاوی به دنیای اطرافش نگاه می‌کرد و در جستجوی پاسخ به سوالات بی‌پایانش بود، او را به مدرسه فرستاد.شش سال دبیرستان را در رشته‌ی تجربی به پایان رساند. بعدها در دانشکده‌ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، در رشته نقاشی پذیرفته شد؛ اما سرنوشت طوری رقم خورد که بعد از یک‌سال، در سال 1336، از این رشته انصراف دهد و جزو اولین دخترانی باشد که به دانشکدگان کشاورزی دانشگاه تهران راه پیدا می‌کنند.بانو پریچهر احمدیان  چهره علمی و خیر دانشکده کشاورزی یکی از هفت دختر دانشجویی بود که به دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران راه پیدا کرد. وی بعد از چهار سال و گرفتن مدرک کارشناسی در رشته اصلاح نباتات توانست به عنوان معلم دستیار در همان دانشکده در گروه زراعت و اصلاح نباتات استخدام شود .دکتر پریچهر احمدیان طهرانی یک سال بعد با مهندس محمد جواد مراد اسحقی، که هم دانشکده ای در گروه گیاهپزشکی بود ازدواج کرد و سال ۱۳۴۲ به اتفاق همسرش برای کسب درجه دکترا به امریکا رفتند. احمدیان اولین زنی بود که با ارتقاء به مقام استادیاری و سپس دانشیاری مشغول به تحقیق و تدریس در زمینه بیولوژی، سیتولوژی ،سیتوژنتیک، ژنتیک فیزیولوژیک و بیوتکنولوژی شد.از آن هفت دختر او  اولین بانویی بود که در دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران به مقام استادی دست پیدا کرد. وی دو کتاب به نام های «سیتوژنتیک» و «همسانه سازیِ ژن ها» ترجمه کرد و به چاپ رساند. وی بیش از صدها مقاله در رشته تخصصی خود در کنگره های داخلی و بین المللی ارائه داده و به چاپ رسانده است.  همچنین  مشاوره و راهنمائی حدوداً نود دانشجو در دوره کارشناسی ارشد و دکترا را بعهده داشته است . او در اواخر سالهای اشتغال «بنیاد جایزه دکتر پریچهره احمدیان تهرانی و دکتر محمد جواد مراداسحاقی» را برای کمک به دانشجویان نیازمند در دانشکده کشاورزی تأسیس کرد.این بانوی علم و هنر دانشکده کشاورزی از چهره های برجسته علمی کشور و دارای درجه دکتری در رشته سیتولوژی (سلول شناسی) و سابقه طولانی استادی در دانشگاه تهران است که می گوید: پدرم مخالف تحصیل من بود حتی یک سال مانع از تحصیلم در دوره ابتدایی شد با این حال بسیار خوشحالم که توانستم تحصیل خود را ادامه دهم و زکات علمم را به دانشجویان این کشور پس دهم .