در بسیاری از مدارهای کاربردی تقویت سیگنال ورودی تنها از طریق یک طبقه تقویت کننده میسر نبوده و ناگزیر از چند طبقه تقویت کننده استفاده می شود. طبقه آخر باید بتواند توان قابل توجهی را به بار، که اغلب یک بار فعال است، تحویل دهد. این انتقال توان می تواند تغذیه یک مقاومت بار کوچک با یک جریان بزرگ و یا تامین یک سیگنال ولتاژ بزرگ در دو سر یک مقاومت بار با اندازه متوسط باشد. انتقال مطلوب توان مستلزم تطبیق مقاومتی بین مقاومت بار و خروجی طبقه قدرت است که در تقویت کننده های قدیمی از یک ترانسفورماتور سیگنال برای این منظور استفاده می کردند.
در طبقه خروجی به طور معمول با سیگنال های بزرگ مواجه هستیم و عملکرد خطی مدار برای جلوگیری از هر نوع اعوجاج یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. گرچه تاکنون برای حفظ عملکرد خطی تقویت کننده ها سعی در بایاس ترانزیستورها در ناحیه خطی بود اما به دلیل بزرگ بودن سیگنال در طبقات خروجی، بایاس در ناحیه خطی، تامین جریان نقطه کار بزرگی را بر منبع تغذیه تحمیل می کند که با ایجاد تلفات زیاد باعث کاهش شدید بازده مدار می شود. بنابراین در طراحی طبقات خروجی ضمن توجه به عملکرد خطی تقویت کننده باید ترانزیستورها را در ناحیه ای بایاس کنیم که تلفات توان، بخصوص هنگام عدم وجود سیگنال، تا حد امکان کوچک باشد.
شهرآب