کتاب نقشه برداری از زمین: زمین،زیستگاه ما

از زمانی که مردم بابل باستان نخستین نقشه را در روی یک لوح گلی تراشیدند، مدت زیادی می گذرد. بعضی از نقشه هایی که در گذشته تهیه می شدند، چندان قابل اعتماد نبودند. قبل از اختراع ابزارهای جهت یاب و مکان یاب، کاشفان قدیمی فقط از حدس و گمان - و تا حدی شانس- برای تعیین موقعیت خود روی خشکی یا دریا استفاده می کردند. از قرن سیزدهم به بعد، قطب نما و ساعت های ابتدایی اختراع شدند که آنها هم قابل مقایسه با ابزارهای دقیق نقشه برداری امروزی نبودند. نتیجه آنکه تعیین طول و عرض جغرافیایی مشکل یا غیر ممکن بود. پس از آن، مطالعه دقیقی که روی خطوط ساحلی و پدیده های موجود در سطح خشکی ها صورت گرفت، منجر به تهیه نقشه های بسیار دقیقی شد. نقشه کش های ماهر، می توانستند از قاره ها و جزیره ها نقشه هایی تهیه کنند که فرقی با نقشه های امروزی نداشتند. این مهارت آنان از این جهت قابل توجه است که امکان مشاهده زمین از آسمان را نداشتند.