کتاب دیوان عمادی شهریاری

 عمادالدین غزنوی مشهور به عمادی یا شهریاری (درگذشته 573/582ق) سراینده عهد سلجوقی است.او شاعری زیباسخن و لطیف‌طبع و در قصیده‌گویی منفرد بوده است‏. روش عمادی در شعر، همان روش معهود شاعران در قرن ششم است؛ یعنی افکار و مضامین باریک و دقیق را در عبارات سلیس و ترکیبات بدیع می‌پروراند و اگرچه معانی و مضامین خود را مبتنی بر مسائل غامض علمی یا تصورات خارج از محیط عادت نمی‌کند، بااین‌حال فهم اشعار او گاه به سبب تشبیهات و تعبیرات خاص دشوار می‌شود و برروی‌هم می‌توان گفت سادگی و روانی در غالب اشعار او بیشتر غلبه دارد تا غموض و ابهام بعضی از آنها که نتیجه پیچیدن در اوهام و خیالات باریک و استفاده از الفاظ دشوار و ترکیبات صعب است.محتوای بیشتر قصاید و قطعات عمادی را مدح سلاطین و امرای باوندی و سلجوقی تشکیل می‌دهد. از میان ممدوحان وی به «سیف‌الدین عمادالدوله بن فرامرز شاه مازندران» علاقه بیشتری دارد و این موضوع هم از تعداد قصاید (13 قصیده از 20 قصیده) و هم از لحن و توصیف عمادی در اشعار مشخص می‌شود‏.عمادی در جای‌جای اشعارش مخاطب را به زهد و پرهیزگاری در دنیا دعوت می‌کند. برخی قصاید او به‌طور مستقل در خدمت زهد و اندرز هستند و در برخی قصاید نیز بخش تشبیب مشتمل بر این موضوع است. عمادی موضوع زهد و اندرز را در غزلیات و قطعاتش نیز وارد ساخته است