علاقه مندی کودک به دین و خدا اکتسابی نیست بلکه این علاقه درون او وجود دارد و در سنین پس از بلوغ به شکوفایی آشکار میرسد. تعلیم و تربیت در اصل عهده دار حفظ و حراست و تقویت این تمایلات است و معلم پرورش دهنده آنهاست. او نباید وجود خدا را به کودک بقبولاند، بلکه باید این باور فطری به خدا را در او حفظ کرده، شکوفا نماید. برای نیل به این منظور باید با بیان آثار رحمت الهی و آکنده ساختن قلب و عقل کودک از این آثار، سراسر وجود او را از این حب عاطفی سرشار سازد و مایه ایمان قوی او در آینده باشد. سالهای بسیاری است که عموم معلمان پذیرفته اند مواد درسی باید متناسب با سن و درک دانش آموزان باشد، اما وقتی نوبت به تعلیمات دینی میرسد معمولا این نکته فراموش میشود. اگر درصدد هستیم تا تعلیم و تربیت دینی دانش آموزان را متناسب با ویژگیهای آنان برنامه ریزی کنیم، ناچاریم که در دنیای کودکانه آنان گام بگذاریم و از دید آنها به منظر معارف دینی بنگریم.
کتاب روش های تدریس تعلیمات دینی (هدیه های آسمانی)
سمت