بهار آخرین استاد شعر کلاسیک فارسی است. شاعری از تبار بزرگان که به وزه، در قصیده‌سرایی ادامه‌دهنده راه استادانی چون رودکی و عنصری و فرخی و ناصرخسرو و سنایی و انوری به شمار می‌آید. بهار در زندگی‌اش همواره آزادیخواه و ایران‌دوست باقی ماند. او که ادیب و هنرمندی پرورده انقلاب مشروطیت و فرهنگ مردم‌گرای آن بود، در مقایسه با سه شاعر برگزیده همین انقلاب، عارف قزوینی، میرزاده عشقی و فرخی یزدی عاقبت بهتری داشت. زندگی بهار به عنوان یک ادیب و یک مرد سیاسی با توجه به حجم آثار با ارزشی که چه در زمینه شعر و چه در عرصه تحقیقات ادبی پدید آورده، پدیده‌ای شایسته بررسی است. برای چنین جستجویی مفیدترین منبع، شعرهای خود بهار است که بر میراث پنجاه سال شاعری و کل زندگی صاحب اثر شهادت می‌دهد. محمدعلی سپانلو در کتاب حاضر به جستجو در ریشه‌های ادبیات مرم‌گرای مشروطیت می‌پردازد. کتاب «بهار، محمدتقی ملک‌الشعرا» را انتشارات طرح نو در مجموعه بنیانگذاران فرهنگ امروز، ویژه فرهنگ ایران و اسلام منتشر کرده است.
کتاب بهار، محمدتقی ملک الشعرا
طرح نو
محمدعلی سپانلو
