عرب های هور به زندگی عشق می ورزند. روح و روان پرشورشان پیوند نزدیکی با حال و هوای زیستگاه آن ها دارد با آمدن نسیمی از میان نیزارها می توان سرور و شعف را از هر سوی تالاب ها دید اما هنگام طوفان و نفیر بادهای موج آور و هراس انگیز گویی رخت سوگ بر هور می نشیند. گفتنی ست در این روزگار از روی نگرش سودجویانه ای که بر همه ی انسان ها چیره شده زندگی در این زیستگاه رو به زوال است؛ اما به نظرم هنگامی که از فراز آسمان به هور می نگریم از آن چشم انداز همه چیز در نظرمان محقر جلوه می کند و هیچ چیز باشکوه تر از آن نیست که مردی با خیزرانی بلند تعادلش را در بلمی که بر آب هایی که گویی تا به انتهای جهان امتداد یافته نگه می دارد.