کتاب قاب های روی دیوار

دو قطره اشک گوشه چشم هایم جمع شده اند. اما نمی ریزند. روی صندلی مینشینم و سجاده را جلویم پهن میکنم. نمازم تمام شده که حاجی وارد اتاق میشود. بوی عطرش در ریه هایم می پیچد. امانت هایی را که خداوند به من داده بود، یک به یک پس دادم. گره چادرم را از زیر چانه باز میکنم. به حاجی نگاه میکنم که رو به نقطه نامعلومی لبخند میزند. گرد پیری روی صورتش نشسته. چقدر شکسته شده! با آنکه کمرش از این همه داغ خمیده، اما لبخند از روی لبهایش محو نمی شود. مدام می گوید: «الهی رضا برضائک. اگه ده تا پسر دیگه هم داشتم خرج این مردم و انقلاب میکردم. خدا همین تعداد کمش رو هم از ما قبول کنه، فاطمه جان الحمد لله که امانتهای خدا رو بهش برگردوندیم. ان شاء الله که از جفتمون راضی باشه.»

(برگرفته از متن ناشر)