کتاب شکل شناسی در ادبیات فارسی

یکی از مهم‌ترین اصول در پژوهش‌های داستانی، شناخت ساختار روایی داستان است. زیرا نگاه ساختارگرایانه با تأکید بر ساختار روایت، می‌کوشد تا با عبور از سطح و ساختار متن به لایه‌های درونی آن دست یابد. این کار از یک طرف به آفریننده داستان در فرایند داستان‌پردازی کمک می‌کند و از طرف دیگر، پژوهشگران می‌توانند با بازیابی ساختار و مناسبات درونی نشانه‌ها در متن، داستان و عناصر آن را مورد نقد و تحلیل قرار دهند؛ به عبارت دیگر، منتقد با استفاده از تحلیل ساختار داستان، به ویژه رویکرد نقد روایت، می‌تواند به مطالبی ورای آنچه در معنا نهفته است و در نظام صور متن وجود دارد، دست یابد. از آنجا که کتاب‌های گلستان، بهارستان و التفاصیل، باغ پر نقش و نگاری هستند که جامعه تعلیم و تربیت را به خوبی در ذهن خواننده تجسم کرده‌اند، به بررسی شکل‌شناسی در ادبیات فارسی بر اساس این سه کتاب خواهیم پرداخت.