در اوایل هزاره دوم قبل از میلاد، یک دسته از اقوام هندی و اروپایی که به سوی جنوب مهاجرت کرده بودند، به نواحی شمالی فلات ایران رسیدند. این دسته را اقوام هند و ایرانی می‌نامند زیرا بعدها به دو شعبه بزرگ تبدیل شدند؛ شعبه ای در هند و شعبه دیگر در ایران ساکن گردیدند.
اقوام هند و ایرانی خود را آریایی (به معنی اصیل و نجیب) می‌نامیدند . این اقوام یا سرزمین ایران، واقع در نواحی شمالی مدت‌ها در سرزمینی به نام «ایران ویج » فلات ایران، در نزدیکی رودهای سیحون و جیحون با یکدیگر زندگی می‌کردند.
پس از آنکه آریایی‌ها مدتی با هم به سر بردند، به تدریج از نواحی شمالی فلات ایران به سوی جنوب مهاجرت کردند و به دو گروه تقسیم شدند؛ گروهی به هند رفتند و گروهی به سرزمین ما آمدند و در نقاطی که برای زندگی و دامداری مناسب بود، ساکن شدند و از آن پس، این سرزمین را آریانا به معنی سرزمین آریایی ها و سپس ایران نامیدند.
برخی عقیده دارند که تمام ساکنان فلات ایران در زمان های بسیار قدیم از سیاهپوستها و نژادهای بدشکل و زشت بودند و آریایی ها که خود را اصیل می‌دانستند آنها را دیو می‌خواندند. به هرحال، آریایی با اقوامی روبه رو شدند که کشاورزی می‌کردند ؛ از جمله ایلامی‌ها که از تمدن دیرینه‌ای برخوردار بودند.
آریایی‌ها به تدریج در کنار این مردم مستقر شدند و به دلیل برتری نظامی که داشتند ، مردم بومی ایران را زیر سلطه خود درآوردند. آریایی‌هایی که به ایران آمدند به سه قبیله تقسیم شدند؛ مادها در غرب و شمال غربی، پارس‌ها در جنوب و پارت‌ها در شمال شرقی ایران ساکن شدند. البتّه قبیله‌های کوچک دیگری نیز بودند که به اندازه این سه قبیله، معروف نبودند و تابع و همپیمان این سه قبیله بزرگ بوده‌اند. از این سه قبیله بزرگ آریایی، مادها نخستین دولت ایرانی را تشکیل دادند.
کتاب نگاهی به سلسله های تاریخی ایران
تیرگان