در حدود سال ۵۰۰ ق م، داریوش کبیر، فرمانروای امپراتوری پهناور ایران که خود را "شاه شاهان" می نامید، بنای پایتخت جدید و باشکوه خود را در تخت جمشید واقع در جلگه ی مرودشت در جنوب ایران، آغاز کرد. هنگامی که ساختمان این کاخ عظیم به پایان رسید، دارای یک تالار بارعام بـه نـام آپادانـا بـود کـه ۱۰ هزار نفر را در خود جای می داد. پادشاه ایرانی در این تالار بر تختی زرین جلوس و همه ساله خراج اتباع خویش را دریافت می کرد. از زمانی که نویسندگان کلاسیکی از قبیل هرودوت (حدود ۴۲۵ - ۴۸۵ ق م ) این قلمرو شرقی را توصیف کردند، تا چندین قرن، دنیای غرب چنین تصویری از ایران را پیش روی خود داشت؛ تصویری زنده از سرزمینی افسانه ای، با پادشاهانی قدرتمند که ثروتی هنگفت در اختیار داشتند؛ سرزمین بیابان های خشک، باغ های سایه افکن و کاخ های خیره کننده...