نیاز به گفتن و شنیدن نیازی حیاتی و راز جاودانگی قصه هاست. قصه پردازی افسانه سرایی اسطوره آفرینی و آیین نقل آن ها عمری دراز دارد که خود ریشه در زندگی جمعی مردمان داشته و زاییده ی تالش آنها برای درک مفهوم هستی و نیروهای سرنوشت ساز پیرامونشان است. در روزگاران آغازین نزد این مردمان نمایش تجلی نیاز بود و برای زنده ماندن و نیز تجسم بخشیدن به خیالات و واقعیت ها بی آنکه مرز مشخصی میان تخیل و واقعیت وجود داشته باشد نیازی که به زبان وانمود کردن بیان می شد و در آیین های جمعی شکل می گرفت. آیین هایی که با اهدافی چون ترسانیدن دشمن، فراچنگ آوردن شکار و جلب توجه نیروهای ناشناخته ی ماورای الطبیعی و آنچه بقای انسان بدان وابسته بود با برخورداری از وجوه نمایشی، از کاربرد صورتک و چهره آرایی گرفته تا تقلید صدا و حرکات انجام می شد. چنین بود که بشر اولیه پس از بازگشت از جنگ های قبیل های یا شکار چگونگی پیروزی بر دشمن یا شکار را با کوشش برای تجسم بخشیدن به حرف هایش برای اهل قبیله که مشتاق دانستن بودند تعریف کرد و بدین ترتیب نمایش و اجرای داستان آغاز شد.
اندیشه احسان
محمدرضا دلیر