کتاب درویش

ساکت به چشم های من زل زد لبخند از چهره اش محو نمی شد. نگاه عجیبی داشت؛ انگار نیروی هیپنوتیزم در نگاهش نهفته بود پس از مکث کوتاهی گفت: گمون نکنم تا حالا کتابی نوشته باشی که اندازه ی سرگذشت من جالب باشد به چهره اش دقیق شدم تبسم کم رنگش چین و چروک پیشانی اش رفتار متین و مردانه اش همه و همه نشان از سرگذشت حیرت انگیز داشت با خودم گفتم این مرد کیه؟ باید توی چنته اش چه چیزهای عجیب غریبی باشه؟ باید چه سرگذشت جالبی داشته باشه؟»