“نمی خواهم در هیچکدام از تپه ها و گورستان های مشهور شهر به خاک سپرده شوم. اول به خاطر اینکه جای خالی ندارند و دوم اینکه من جاهای شلوغ را دوست ندارم. من می خواهم اگر شهرداری شهرمان اجازه دهد پیکر مرا در جوار تندیس شهدای 1963 سلیمانی به خاک بسپارند زیرا فضای آنجا لذت بخش تر است و نفسم نمی گیرد.” این شاعر بزرگ کرد در وصیت نامه اش افزوده است: “من دوست دارم پس از مرگم نیز همدم همشهریان و صدای موسیقی و رقص و زیبایی های این پارک باشم. کتابخانه و دیوانهای اشعار و عکس هایم را نیز به کنار مزارم ببرید. یک کافه تریا و باغچه ای کوچک هم در نزدیکی مزارم درست شود تا شاعران، نویسندگان و دختران و پسران عاشق به بهانه آن مهمان من باشند. دوست دارم از حالا این صحنه ها را مانند یک رویا ببینم.” بیکه س همچنین عنوان کرده است: “می خواهم همزمان با صدای دلنواز آواز الاویسی ماموستا علی مردان و سرود ”خدایا وطن را آباد کن” و درحالیکه پیکرم در پرچم کردستان پیچیده شده به خاک سپرده شوم. می خواهم در مراسم خاکسپاری موسیقی نواخته شود و تابلوی هنرمندان شهرم در داخل بنای مزارم نصب شود. می خواهم پس از مرگم جایزه ای ادبی سالانه ای به نام «بیکه س» به زیباترین دیوان شعر منتخب آن سال اهداء شود و هزینه آن نیز از آنچه به ارث می گذارم پرداخت شود.
کتاب تو اینجا نیستی اما
نگاه
شیرکو بیکس
