ندگی مث تئاتره... اینو همیشه بابام می گفت. فکر کن نشستی یه جایی، ردیف آخر یه سالن بزرگ. همه جا تاریکه. هیچ صدایی نمیاد. تماشاگرا همه منتظرن تا نمایش شروع بشه. بعد... تو تاریکی... صدای من پخش می شه که می گم زندگی مث تئاتره. اینو همیشه بابام می گفت و...
نمایشنامه پروانه الجزایری عالی بود. یکی از بهترین نمایشنامههای ایرانی که خواندم.