کتاب ازو و بوطیقای سینما

ساکنان خانه های دیوار به دیوار: هیچ چیز تغییر نکرده. همه چیز مثل همیشه بعضی ها می گویند این از و یک خودخواه لجوج است. او از فیلم رنگی هم دیر استفاده کرد و از پردهی عریض هرگز استفاده نکرد. می گفت «پرده ی عریض مرا یاد رول کاغذ توالت می اندازد.» در این جا منتقدان ازو را به پیروی از خودش در کنار دره یر و برسون) کارگردانی معرفی کرده اند که از کمترین وسایل استفاده می کند. لیدا می نویسد: «با مردی طرفیم که با سماجت از تغییر رویکردش خودداری می کند. وابسنگی اش به روش منحصر به فرد خودش به اندازه ای است که با هیچ توصیه ای از بیرون کنار نمی آید.»

ازو را می توان نه تنها در مقام فیلمساز بلکه در جایگاه تاریخی نیز بر ساخت در این پرساخته، «ژاپنی بودن» نقش مهمی بازی می کند. این ادعا را که او ژاپنی ترین کارگردان ژاپن است، سختی که در سراسر ادبیات انتقادی دربارهی أو طنین انداز است، به طرق گوناگون می توان فهمید، اگر بنا را بر این بگذاریم که یک ذات یا هویت ملی ژاپنی وجود دارد، چنین به نظر می آید که آثار از و به نحوی این هویت را بر فیلم حک می کنند. در این جا مسئلهی من این نیست که نشان دهم چنین اتفاقی افتاده است یا نه، بلکه می خواهم زندگی ازو را به قصد یافتن خصوصیات یک فرد آرمائی تاریخی با جذابیت بالا مرور کنم. به این ترتیب، زندگی نامه بار دیگر وارد پژوهش ما می ش ود، اما تنها به عنوان آن جنبه هایی از زندگی فرد که می توانند او را همچون پاره ای نمونه وار از جماعت بزرگتر بنمایانند.