دو بازیگر قرار گذاشته اند که برای کلاس بازیگری شان، یک بداهه سازی تمرین کنند. کلمات واقعی ئی که می گویند تنها برای بیان حد اعلای تنشی است که میان آن ها وجود دارد. آن ها جنگی رسمی، یک دوئل، را بازی می کنند. فقط وقتی بانو حضور دارد، دو بازیگر حالت دفاعی و آماده باش ندارند. در مواقع دیگر، هر یک از دو مرد، همیشه دقیقا از موضع دیگری در اتاق آگاه است. هر برخورد و حرکتی علامتی است برای نفر مقابل. نباید کوششی برای «واقعی» جلوه دادن بانوی همسایه بشود. بانو باید به شدت رویاگونه، زیبا، و حرکات اش متناسب باشد و جوان. اگر امکان داشته باشد، لباس بانو باید از لباس های اصیل دوره ی «ادوارد»ی باشد و نه لباس نمایشی. در واقع ایدئال دو بازیگر و تماشاگران است که به صورت خاطره درآمده. این نمایش اگر بر صحنه های پیش صحنه دار اجرا شود، بسیار بهتر است.
کتاب جنگ
