خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی که با نام مستعار حافظ شاعر غزلسرای پارسی بود، که آثار گردآوری شده او از نظر بسیاری از ایرانیان اوج ادبیات فارسی است. آثار او اغلب در خانه های مردم فارسی زبان یافت می شود که اشعار او را از یاد می گیرند و به عنوان ضرب المثل ها و ضرب المثل های روزمره به کار می برند. زندگی و اشعار او موضوع بسیاری از تحلیل ها شده است و بیش از هر نویسنده فارسی دیگری بر نگارش فارسی پس از قرن چهاردهم تأثیر گذاشته است.
حافظ را بیشتر به خاطر دیوان حافظ می شناسند، مجموعه ای از اشعار بازمانده از او که احتمالا پس از مرگش گردآوری شده است. آثار او را می‌توان به‌عنوان «ضد نومی»و با استفاده قرون وسطایی از اصطلاح «تئوسوفی» توصیف کرد. اصطلاح «تئوسوفی» در قرن‌های 13 و 14 برای نشان دادن آثار عرفانی توسط «نویسندگانی که فقط از کتاب‌های مقدس الهام گرفته‌اند» (که از الهیات متمایز می‌شود) استفاده می‌شد. حافظ عمدتا در نوع ادبی غزل یا غزل سروده است که سبکی ایده آل برای بیان وجد الهام الهی در قالب عرفانی اشعار عاشقانه است. مضامین غزلیات او شامل معشوق، ایمان و نفاق افشاگر است. او در غزلیات خود به عشق، شراب و میخانه‌ها می‌پردازد که همگی وجد و رهایی از قید و بند را ارائه می‌کنند، چه در رهایی واقعی دنیوی و چه در صدای عاشق که از عشق الهی صحبت می‌کند.
کتاب حافظ شیرین سخن
