کتاب روزگار نخست

بنابراین سخنان، مردمان پیوسته با دو گونه پندار درباره خداوند روبه رو بوده اند: یکی دیدگاهی که آفریده و آفریننده را هم سان می پندارد و ویژگی های مردمان را برای خداوند اثبات می کند که این گروه در تاریخ اسلام خود را «مثبته» نامیدند و مخالفان بدان ها نام «مشبهه»، یعنی «اهل تشبیه» دادند و دیگر گروه، کسانی که به هیچ روی صفات بشری را برای خداوند متصور نشدند و او را نه از هرگونه ویژگی انسانی پنداشتند و نام اهل توحید یا «اهل تنزیه» به خود دادند.