بدان که خداوند تبارک و تعالی را اسمایی ذاتی است که عالم کون را راهی برای معرفت و شناخت آن ها نیست، و آن ها نزدش مستأثر بوده و در غیبش برای خویش برگزیده است. خداوند سبحان از روی بخل آن ها را از بندگانش پنهان نداشته است، بلکه از جهت قالب آنان است که امکان معرفت آن ها را ندارند و آن اسمای ذاتی مستأثر، تنها از خصوصیات او سبحانه و تعالی می باشد. برخی اسماء از بعضی از خلقش پنهان است و برای بعض دیگر مباح می باشد، پس آن ها از خصوصیات خواص او تعالی می باشد. پس این اسماء، بعضی از خواص را به سبب علوّ و بلندی اصل و حصول استعداد و پاکی محل، به خود اختصاص می دهند؛ چون آن ها عین اویند. از این جهت آنان بعد از معرفتشان بدان ها نزد او مستأثراند، برای این که آنان همویند. اگر گویی که آن ها مستأثراند، درست است و اگر بگویی غیرمستأثراند، بازهم درست است؛ بنابراین آن ها از وجهی مستأثراند و از وجهی دیگر غیرمستأثر. و او را اسمائی است که بدان ها خویش را به خلقش می شناساند و معلوم می کند. آن ها هم او را بدان اسماء می شناسند، و این اسمای شناساننده خلق بسیار و بی شمار است، و جمع شان یکصد و سی و هفت اسم است که خداوند سبحان در کتابش بدان ها نامیده شده است. این یکصد و سی و هفت اسم، اسمای حسنای او را که نود و نه اسم اند فرا می گیرد، و اسم «رحمان» این اسمای حسنا را فرا می گیرد، و آن چه را که اسم «رحمان» او فرا گرفته است، اسم «الله» او که رویهم یکصد اسم او می شود فرا گرفته.
مولی