کتاب کار اضطراب اجتماعی و کمرویی

هانا ۲۶ سال داشت و به عنوان دستیار مدیر در یک کتاب فروشی کوچک مشغول به کار بود. او برای دریافت کمک در زمینهٔ اضطراب شدید خود به دلیل عروسی ای که در پیش داشت، به کلینیک تحقیقاتی و درمانی اضطراب ما مراجعه کرد. هانا نگران ازدواج کردن نبود. او از خود مراسم عروسی می ترسید. فکر این که در مقابل چنین جمعیتی قرار بگیرد و همهٔ توجه ها به او معطوف شود، برایش غیرقابل تصور بود. در واقع، او عروسی خود را قبلا دو بار به تعویق انداخته بود؛ زیرا می ترسید در کانون توجه قرار گیرد.

اضطراب هانا بیش تر برای ترس از مراسم عروسی بود. او گفته بود که همیشه کمروست، حتی زمانی که بسیار جوان بوده است. زمانی که در دبیرستان بود، اضطراب او از بودن در کنار مردم چنان شدت یافته بود که بر عملکرد تحصیلی او تأثیر گذاشته بود. او قانع شده بود که همکلاس هایش او را فردی کسل کننده و خسته کننده می پندارند، یا این که آن ها متوجه اضطراب او می شوند و می فهمند که دست وپاچلفتی است. هانا معمولا از خواندن مقالهٔ خود یا صحبت کردن سر کلاس درس خودداری می کرد و کلاس هایی را که امکان داشت همکلاسی های او متوجه عملکردش بشوند و براساس آن او را قضاوت بکنند (مانند کلاس تربیت بدنی) انتخاب نمی کرد. در مواردی او حتی از معلمان خواسته بود مقالهٔ مکتوب به جای سخنرانی در مقابل کلاس ارائه دهد. علی رغم دانش آموزی موفق بودن، همیشه در کلاس ساکت بود، به ندرت سوال می کرد و در مباحث کلاسی شرکت نمی کرد.

در سراسر دوران دانشکده یافتن دوست جدید برای هانا بسیار مشکل بود. هرچند دیگران او را فردی خوش مشرب می دانستند و اغلب به رویدادهای اجتماعی مانند مهمانی ها دعوتش می کردند، او به ندرت این دعوت ها را می پذیرفت و ترجیح می داد بیش تر از طریق رسانه های اجتماعی و پیام های متنی با دیگران در ارتباط باشد. او فهرست بلندبالایی از بهانه ها، برای دوری جستن از اجتماعی شدن، آماده داشت. او فقط با خانوادهٔ خود و معدودی دوست قدیمی احساس راحتی می کرد و بدون آن ها تقریبا از ارتباط برقرار کردن با دیگران اجتناب داشت.