علیمراد فدایی نیا یکی از چهره های مهجور ادبیات ماست؛ نه اهل مصاحبه بوده نه حتی بحث و جدل. سال هاست ترک وطن کرده و در نیویورک زندگی می کند و کمتر با اهل ادبیات ایران حشرونشر دارد. ولی دو سه سالی است که نشر «آوانوشت» داستان های او را منتشر می کند. او یکی از نویسنده های پیشروی ایران در دهه ی چهل بود؛ نویسنده ای از دیار مسجدسلیمان که سال ۱۳۴۹ اولین داستان بلندش به نام «حکایت هجدهم اردیبهشت بیست و پنج» را منتشر کرد.
او قبل تر شعر می سرود و از امضاکنندگان بیانیه ی شعر حجم بود. برخی می گویند که نثر پاکیزه ی او طعنه به شعر می زند و همان الگوی شعر حجم را دنبال می کند. فدایی نیا بعد این کتاب دو مجموعه داستان «برج های قدیمی» و «حکایت ها» را هم منتشر کرد و اوایل دهه ی پنجاه برای همیشه از ایران رفت. کتاب تازه ای که نشر آوانوشت از او منتشر کرده «چهره ها» نام دارد؛ سی وچهار حکایت بلند و کوتاه که برخی از آن ها حتی کمتر از یک صفحه است.
این ها تجربه های تازه ای از نویسنده ی پیشتاز دهه ی چهل است که از نظر شیوه ی نگارش و نشانه گذاری با رویه ی همانی مطابقت ندارد.
کتاب چهره ها
