عرفان ایرانی به دلیل تاریخ دیرپایش که ریشه در سنت مزدیسنایی، مانوی و میترایی دارد، سرشار از اصطلاحات، واژه ها و نمادهای مختلفی ست که به دلیل تنوع زبان های ایرانی که هرکدام به گونه ای در صلابت عرفان ایرانی نقش داشته اند، فهم و درک معانی آنها برای عموم مردم، حتی متخصصان نیز سخت و مشکل است. پس از اسلام نیز با غلبه ی زبان عربی به عنوان زبان رسمی قوم مهاجم و البته عظمت، بلاغت و فصاحت این زبان، عرفان ایرانی و اسلامی به هم گره خوردند و با وجود نحله های مختلفی که در هردو وجود داشت، تعابیر و استعارات و نمادهای مشترک بسیاری پیدا کردند. درواقع این به هم پیوستگی زبانی خود بخشی از به هم پیوستگی فکری و عقیدتی شد که تا به امروز نیز ادامه دارد و همین مهم مسئله ی فهم بسیاری از رویکردها را مشکل کرده است. کتاب «فرهنگ اصطلاحات استعاری و نمادین عرفانی» نوشته ی «علیرضا قریشی»، پژوهشی ست ژرف برای دست یابی اهل فکر و عرفان به معانی بسیاری از واژه ها و اصطلاحات دیریاب و دیرفهم در سنت عرفان ایرانی – اسلامی. قریشی در این کتاب با دقتی ویژه، اصطلاحات، نمادها و استعاره ها را گردآورده و همراه با جداول راهنما و مدخل ها منشر کرده است. در مقدمه و موخره ی کتاب «فرهنگ اصطلاحات استعاری و نمادین عرفانی» نیز فصل هایی به طور مبسوط به ریشه های عرفان و تصوف، فرهنگ نویسی در این حوزه و ضرورت انتشار این کتاب اختصاص یافته که می تواند کمک حال خوبی برای خوانندگان کتاب باشد.
کتاب فرهنگ اصطلاحات استعاری و نمادین عرفانی
سخن