( هوشنگ گلشیری ) در ۲۵ اسفند ۱۳۱۶ در شهر اصفهان چشم به جهان گشود. در سال 1321 به دلیل شغل پدرش به همراه خانواده به آبادان مهاجرت کردند و این شهر در شکل‌گیری شخصیت او در آینده نقش بسزایی ایفا کرد. خود او دراین‌باره گفته است: اقامت در آبادان باید شکل‌دهنده حیات فکری و احساسی من باشد. پدرم کارگر بنا، سازنده مناره‌های شرکت نفت بود و ما مدام از خانه‌ای به خانه دیگر می‌رفتیم و همه‌اش هم بازی و بازی می‌کردیم. فقر هم بود، اما آشکار نبود، چون همه مثل هم بودیم و عالم بی‌خبری بود. دوران تحصیل او در آبادان گذشت و در سال 1334 به اصفهان بازگشت. در سال ۱۳۳۸ وارد رشته ادبیات فارسی در دانشگاه اصفهان شد. آشنایی با انجمن ادبی صائب در شهر اصفهان او را بیش‌ازپیش به ادبیات علاقه‌مند کرد و باعث شد به جمع‌آوری ادبیات عامیانه شهر اصفهان و مناطق اطراف آن بپردازد. شرکت در جلسات انجمن صائب زمینه‌ساز آشنایی با برخی اهل‌قلم آن روز اصفهان شد که در نشست‌های ادبی دیگر تداوم یافت.
آشنایی با برخی فعالان سیاسی در این جلسات او را وارد عرصه فعالیت سیاسی کرد که به دستگیری‌اش در اواخر سال ۱۳۴۰ انجامید. او در پایان شهریور ۱۳۴۱ از زندان آزاد شد و در همان سال از دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان فارغ‌التحصیل شد. او مدتی به سرودن شعر پرداخت اما در آن موفق نبود. پس شعر گفتن را رها کرد و به داستان‌نویسی پرداخت. وی در سال 1379 بعد از بستری‌شدن در بیمارستان جم در ۱۶فروردین به‌مدت سه روز برای آزمایش‌های پزشکی و تشخیص، درپی یک دورۀ طولانی احساس ضعف و بیماری و رفتن به اغمای عمیق و احتمالا مرگ مغزی روز جمعه ۱۳خرداد؛ اعلام مرگ قطعی از سوی پزشکان در ۱۶خرداد و تشیع پیکر از مقابل بیمارستان ایران‌مهر و خاک‌سپاری در گورستان امامزاده‌طاهر، مهرشهر کرج در ۱۸خرداد انجام شد و...
کتاب هوشنگ گلشیری
نشر گویا