کتاب کاپیتالیسم: آرمان ناشناخته

رویکرد ما را به بهترین نحو می‏توان در عبارتی که من در نخستین شماره‏ی روزنامه‏ ی ابژکتیویست (ژانویه‏ ی 1962) به کار بردم خلاصه کرد: «ابژکتیویسم جنبشی فلسفی است؛ چون سیاست شاخه‏ ای از فلسفه است، ابژکتیویسم از برخی اصول سیاسی- به خصوص اصول کاپیتالیسم لسه فر- به عنوان نتایج و کاربرد علمی و نهایی اصول بنیادی فلسفی خود حمایت می‏کند. ابژکتیویسم سیاست را هدفی مجزا یا مقدماتی یعنی هدفی که بتوان بیرون از زمینه‏ ی ایدئولوژیکی وسیع‏تری بدان دست یافت، تلقی نمی‏کند.» سیاست بر سه نظم فلسفی دیگر استوار است: متافیزیک، معرفت‏شناسی و اخلاق- بر نظریه‏ای در باب سرشت انسانی و رابطه‏ ی انسان با وجود. تنها بر چنین پایه‏ ای است که ما می‏توانیم نظریه‏ ی سیاسی منسجمی بنا کنیم و در عمل به آن برسیم... ابژکتیویست‏ها «محافظه‏کار» نیستند. ما در مورد کاپیتالیسم رادیکال هستیم؛ ما برای آن مبنای فلسفی مبارزه می‏کنیم که کاپیتالیسم فاقد آن است و بدون آن محکوم به فناست.» من می‏خواهم تأکید کنم که توجه ما در وهله‏ ی نخست معطوف به سیاست یا اقتصاد نیست، بلکه معطوف به «سرشت انسانی و رابطه‏ ی انسان با وجود» است - و ما از آن روی از کاپیتالیسم حمایت می‏کنیم که تنها نظامی است که برای زندگی موجودی عقلانی طراحی شده است. در این رابطه، میان رویکرد ما و مدافعان کلاسیک کاپیتالیسم و طرفداران مدرن آن تفاوتی بنیادی وجود دارد. آن‏ها- به دلیل قصور اخلاقی- با استثناهایی اندک مسئول نابودی کاپیتالیسم هستند. قصور اخلاقی عبارت‏ بوده است از ناتوانی یا عدم تمایل آن‏ها برای نبرد در جایی که باید مبارزه کرد: یعنی مبادی اخلاقی-فلسفی.