کتاب گوچی

روز تشییع جنازه ی پدرم، انگار زیر پایم سست بود. زمین چرخیده بود اما من هنوز فرصت نیافته بودم که با آن سازگار شوم. وقتی نظاره گر انتقال تابوت پدرم به کلیسایی در رم بودم، بیست و شش سال بیشتر نداشتم اما اندوه و حاملگی مرا بهم ریخته بود و کمتر از یک ماه تا به دنیا آمدن فرزند دومم زمان باقی مانده بود. آن اولین تشییع جنازه ای بود که من تا به حال شرکت کرده بودم و این که جسم بی جان او در یک جعبه ای چوبی بود، تعادل کمی را هم که داشتم از من گرفته بود. درحالی که سخت از نیمکت کلیسا چسبیده بودم، نگاهی به مادرم؛ ( برونا ) که کنارم بی حرکت نشسته بود، انداختم. چشمان قهوه ای بزرگ او پشت عینک آفتابی بزرگی پنهان شده بود. چنان غرق در پریشانی خود بود که نمی توانست مرا دلداری دهد. احساس می کردم یتیم هستم و این اولین بار نبود. حقیقت این بود که مدت ها قبل از این که من به زندگی او و پاپا وارد شوم و زندگی آن ها را سخت کنم، آن ها در دنیای خاص خود زندگی می کردند. از اولین روزهای رابطه عاشقانه ی نامشروع آن ها در دهه 50 میلادی تا کنون، پیوند آن ها به طرز غیر قابل درکی عمیق بود. من فرزند غیر منتظره ای بودم که پدرم برای جلوگیری از رسوایی، به کشور دیگری فرستاد تا در آن جا متولد شوم.