از زمانی که متولد می شویم و فرایند رشد ما آغاز می شود، عنصر اساسی رشد روانی ما وابسته به محبت ها و قدردانی و توجهی است که دریافت می کنیم. اگر این فرایند با نقص و آسیب همراه شود و کودک از محبت و قدردانی سیراب نشود عطش برای یافتن آن مکانیسم جبرانی منجر می شود که وسواس گونه دورن او دست خوش تغییر و تحول می کند. در واقع خواهش ها و امیال به صورت جبرانی مطرح می شوند و این دنباله ی روابطی است از دست رفته است.