کتاب مدیر در نقش کوچ

چالش های سازمان هایی که عملکرد بالایی دارند شامل کمبود جدی راهبران کارآمد، توانایی جذب راهبران از بیرون و ابقای راهبران شایسته هستند. کوچینگ یکی از کارآمدترین ابزارها در ایجاد ظرفیت راهبری در درون سازمان است. برای ایجاد راهبری، به فرایند توسعه ی راهبری نیاز است، جایی که تاکید روی توسعه ی شایستگی های راهبری در میان مدیران دارای پتانسیل بالا باشد. تحقیق حاضر روی این مساله تاکید دارد که مراجعان تنها افرادی نیستند که از این رویکرد مزایای مستقیم و غیرمستقیم دریافت می کنند، بلکه مدیران در نقش کوچ نیز می توانند مهارت های راهبری، مهارت های بین فردی و توازن کار و زندگی خود را بهبود بخشند. این تحقیق علمی نشان داد که آن ها مهارت های بین فردی، توانایی گوش دادن و توازن کار و زندگی شان را ارتقا داده و به علاوه در اعتماد به نفس شان هم بهبود قابل توجهی مشاهده شد. همچنین این مدیران گزارش دادند که چشم اندازشان گسترده تر شده و این که در پرداختن به مسایل بین فردی، کارایی بیشتری به دست آورده اند. محدودیت بررسی حاضر این است که تعداد افراد کوچ در این برنامه اندک است و همه ی آن ها از یک سازمان هستند. با این حال، نتایج فهرست سبک بین فردی نشان داده که کارایی در استفاده از رفتارهای کارکردی بهبود یافته و یا رفتارهای غیر کارکردی والد تربیت کننده یا انتقادی، یا کودک تطبیقی کاهش یافته است. این نتایج حاکی از آن هستند که یک بهبود در کارایی سبک های مدیریتی این مدیران در نقش کوچ، ایجاد شده است. همچنین بازتاب آن این است که آن ها برای توسعه ی زیردست های خود رویکرد حامی تر و کمک کننده تری در پیش گرفته و به جای رویکرد گفتن و هدایت کردن بیشتر از یک رویکرد پرسش گری استفاده کرده اند.