کتاب روزنامه خاطرات ناصر الدین شاه

ناصرالدین‌شاه (۲۵ تیر ۱۲۱۰ – ۱۲ اردیبهشت ۱۲۷۵) که پیش از دوران پادشاهی ناصرالدین میرزا خوانده می‌شد، معروف به «قبلهٔ عالم»، «سلطان صاحبقران» و بعد از کشته شدن توسط میرزا رضا کرمانی «شاه شهید»، چهارمین شاه از دودمان قاجار ایران بود. او با نزدیک به ۵۰ سال پادشاهی، پس از شاپور دوم ساسانی و تهماسب اول صفوی طولانی‌ترین دورهٔ پادشاهی در میان تمامی شاه‌های تاریخ ایران را داراست. او به افتخار نیم قرن سلطنت بر ایران، خود را صاحبقران نامید. او همچنین نخستین پادشاه ایرانی بود که خاطرات خود را نوشت.
کتاب حاضر برای نخستین بار انتشار می یابد مجلدی دیگر است از خاطرات روزانه مهم ترین پادشاه قاجار. ناصرالدین شاه که از رجب 1284ق. تا صفر 1287ق. را در بر میگیرد.
در این کتاب، علاوه بر شرح کامل از سفرنامه های قم؛ لار، مجور و گیلان به قلم شخص ناصرالدین شاه، شرح وقایع روزانه از قبیل عزل و نصب های دولتی، موضوعات مربوط به شکار و تفرج در مناطق اطراف طهران، گزارشات اقلیمی و غیره آمده است. طبعا از خلال این گزارش ها، اطلاعات ناب و دست اولی در اختیار پژوهشگران مخصوصا در حوزه تاریخ معاصر قرار خواهد گرفت.
در میان پادشاهان قاجار، ناصرالدین شاه قاجار تنها پادشاهی است که بخشی از خاطراتش را ثبت کرده و با این کار سنت خاطره ‌نویسی را ارج نهاده است.
روزنامه خاطرات ناصرالدین شاه قاجار را باید یکی از مهمترین منابع قاجار پژوهی دانست، در این کتاب که وقایع شعبان سنه ١٢٩٥ هجری قمری الی رمضان سنه ١٢٩٧ هجری قمری است به وقایع بعد از سفر دوم فرنگستان پرداخته شده است و ابتدای خاطرات مسافرت چند روزه شاه به شهرستانک و تماشای عمارت جدید البنای شهرستانک است، هم چنین به تخریب بخشی از خلوت کریم خانی و احداث تالار موزه پرداخته شده است.