1. خانه
  2. /
  3. کتاب معماری و انفصال

کتاب معماری و انفصال

نویسنده: برنارد چومی
3.8 از 1 رأی

کتاب معماری و انفصال

Architecture and Disjunction
انتشارات: فکر نو
ناموجود
200000
معرفی کتاب معماری و انفصال
کتاب «معماری و انفصال»؛ حاصل مقالات و نوشتارهای انتقادی برنارد چومی در سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۱، تحلیلی روشن و محرّک از مسائلی کلیدی است که مباحث معمارانهٔ بیش از دو دههٔ گذشته را مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد؛ از تئوری دیکانستراکشن گرفته تا ملاحظات جدید مرتبط با مفاهیم رویداد و برنامه، در این کتاب گنجانده شده است. چومی در این کتاب به بیان دیدگاه‌های فلسفی خود در باب معماری، به‌صورت مجموعه‌ای از مقالات، پرداخته است. او استدلال می‌کند که انفصال میان فضاها و کاربردشان، اشیا و رویدادها، ذات و معنا، امروزه دیگر امری تصادفی نیست؛ اما هنگامی‌که این انفصال به یک رویارویی معماری تبدیل می‌شود، رابطهٔ جدید لذّت و خشونت اتفاق می‌افتد. چومی در این کتاب با کنکاشی موشکافانه، تناقضات، دوگانگی‌ها و تفاسیر حاشیه‌ای معماری را آشکار می‌نماید، چراکه معتقد است معماری باید نمود کالبدی ذهنیت و بینش زمان خود باشد؛ بینشی که تحت سیطرهٔ قواعد و چارچوب‌های از پیش مفروض به ورطهٔ فراموشی افتاده است. به اعتقاد چومی، معماری باید با به چالش کشیدن و تشکیک در ساختارهای موجود، به ماهیت متلاشی و ازهم‌گسیختهٔ جهان معاصر پاسخ دهد.
درباره برنارد چومی
درباره برنارد چومی
یرنارد چومی (متولد ۱۹۴۴ در لوزان، سوئیس) معمار و نظریه‌پرداز سوئیسی-فرانسوی، به عنوان یکی از مطرح‌ترین معماران معاصر در جهان شناخته شده است. چومی معماری را بر مبنای فرم تعریف نمی‌کند، بلکه آن را به مثابهٔ فضایی برای رویدادها می‌داند. بدین منظور، او در پروژه‌های تجربی ابتدایی‌اش، نشانه‌گذاری‌هایی را توسعه می‌دهد که ملهم از سناریوهای متحرک سینما و تکنیک‌های مونتاژ است. او با استفاده از تکنیک‌های سینما و ساختِ فیلم مثل؛ تکرار و توالی فریم‌ها، انطباق، بُرش، الحاق، محو، دیزالو و غیره و نیز از طریق عکس‌ها که شاهدی ست بر رویدادهای واقعی و مستقیم (که برخی آن‌ها را «عملکرد» و برخی دیگر «برنامه» می‌نامند) و همچنین ترسیماتی مثل پلان‌ها، مقاطع، ایزومتریک‌ها، پرسپکتیوها و دیاگرام‌های همزمان، سعی در فضاسازی یک سری رویدادها –نه واقعی و نه خیالی- در محلهٔ منهتن نیویورک را دارد و از این طریق، حرکات شخصیت‌های مختلف روایت‌های مذکور را به تصویر می‌کشد، او با این روایت‌های اپیزودی مصوّر قصد دارد تا یک تفسیر معمارانه از واقعیت را نقل نماید. هدف اصلی این «یادداشت‌ها»، رونویسی و نشانه‌گذاری نکته‌هایی است که به طور معمول از ارائه‌های متداول معماری برچیده شده‌اند، به عنوان مثال؛ رابطهٔ پیچیدهٔ بین فضاها و کارکردشان، بین «گونه» و «برنامه»، بین ابژه‌ها و رویدادها. چومی در سال‌های بعد، این دغدغه‌ها را در اولین پروژهٔ معماری‌اش متمرکز نمود. او با شرکت در مسابقهٔ پارک دِ لاویلت (۱۹۸۲) توانست بیانیه‌هایش –همهٔ آن‌هایی که در قالب پروژه‌های نظری بر روی کاغذ باقی مانده بودند- را به منصهٔ ظهور برساند. دِ لاویلت؛ یک ساختار توسعه‌یافته از هم‌نشینی شبکه‌های متشکل از نقاط، خطوط و سطوح، به همراه فضاهای رویداد بود؛ پاویون‌های قرمز رنگِ جذابش، یادآور کانستراکتیویسم روسی بودند. این پروژه، بعدها به یکی از کلیدی‌ترین آثار معماری دیکانستراکشن تبدیل شد.
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره "کتاب معماری و انفصال" ثبت می‌کند