بنا به مدارک رومی، جشن یلدا، تولد مهر چنین برگزار می شد که پیران و پاکان با پوشیدن لباس نو به تپه ای می رفتند و در مراسم ویژه ای، از آسمان می خواستند که آن «رهبر بزرگ» را برای رستگاری آدمیان بفرستند. آنها باور داشتند که نشانه زایش آن ناجی، ستاره ای است که بالای کوهی به نام کوه فیروزی که دارای درخت بسیار زیبایی بوده است، پدیدار خواهد شد و موبد بزرگ برای همین نیایشی می خوانده که قسمتی از آن در بهمن یشت مانده است: «آن شب که سرورم ظهور کند، نشانه ای از ملک آید، ستاره از آسمان ببارد، همانگونه که رهبرم، از راه برسد و ستاره اش نشان نماید.»