کتاب ما و موسیقی

«تخیل هرز به هر زمینی که بکر می بیند چنگ می اندازد، بی آنکه لحظه ای بیاندیشد که شاید بکارت ظاهری آن از سترونی آن باشد. و این بیخیالی خیال هرز نسبت به زایایی زمین بکر تازه یافته چندان هم از سر غفلت نیست، چراکه او به حمایت همراهی پشتگرم است که توانایی آن را دارد تا هرگونه سترونی ای را انکار کند و هر زمین لم یزرعی را حاصل خیز جلوه دهد: همراهی به نام «مهمل گویی ممکن». خیال هرز به یاری این حامی قدرتمند می تواند نسبت به عواقب کشف تازه اش بیخیال باشد، زیرا این حامی، برخلاف خودش، دیگر «هرز» نیست. مهمل گویی ای که تخیل هرز را حمایت و نتیجه ی کشف آن را موجه و سرزمین بکر بی حاصلی که یافته است را مطلوب می کند اگر مثل خود خیالْ هرز باشد لو می رود و هرزبودن تخیلی را هم که تحت حمایت خود گرفته است لو می دهد. این مهمل گویی باید بتواند روی پای خود بایستد، اجزایش به هم مرتبط باشند، از گزاره های متناسب با یکدیگر تشکیل شده باشد و به ظاهر معنادار باشد تا بتواند مخاطبش را درباره ی زایندگی زمینی که چیزی در آن نمی روید متقاعد کند؛ باید در چارچوب ممکنات آنچه گزاره ها را متقاعدکننده می کند مهمل باشد. هرچقدر تخیل ممکن بی نیاز از هرگونه هرزگویی بی حاصل است، تخیل هرز بدون مهمل گویی ممکن دوام نمی آورد.»