«فمینیسم اسلامی» در سه-چهار دهه اخیر تلاش کرده است تا خوانش های متفاوت و جایگزینی از مواجهه اسلام با مسائل زنان ارائه دهد. پژوهشگران اصلی این جریان زمینه های پژوهشی، دیدگاه ها و وابستگی های فرهنگی متنوعی دارند و به لحاظ تمرکز موضوعی نیز آثار متنوعی را در زمینه مسائل زنان در اسلام و جوامع اسلامی تولید کرده اند. پژوهش حاضر در صدد است با مطالعه ادبیات هشت تن از نویسندگان اصلی این جریان (فاطمه مرنیسی، لیلا احمد، آمنه ودود، رفعت حسن، عزیزه الحبری، اسما بارلاس، کشیا علی، سعدیه شیخ) به عنوان نمونه هدفمند خود، مبانی معرفتی آنها را تحلیل و نقد کند. این مبانی معرفتی شامل مولفه های معرفت شناختی، مولفه های روش شناختی و مبانی کلامی-الهیاتی این مولفه ها می شود.
بررسی مبانی معرفتی این نویسندگان نشان می دهد که آن ها و نیز اندیشمندان متبوعشان (همچون فضل الرحمن) عمدتا برای برون رفت از برخی بن بست ها و معضل های تاریخی معرفت شناسی و روش شناسی اسلامی (سنی) سراغ سرچشمه های کلامی-الهیاتی آن بن بست ها و معضل ها رفته اند تا به یک الهیات روش شناختی سازگار با مسئله های مدرن جامعه مسلمانان بپردازند. در انتها، و پس از تحلیل و نقد مبانی معرفتی یادشده، بررسی امکان های کلامی-الهیاتی شیعی به عنوان بدیلی برای برون رفت از اشعری گری تاریخی معرفت در جهان اسلام، به جای نحوه ای از نواعتزالی گری (که می تواند عملا به کنارگذاشتن نص منجر شود)، برای حل مسائل روش شناختی مسئله آفرین در زمینه جنسیت و اسلام پیشنهاد می شود.
