کتاب گونه ی سینمایی

«بررسی واکنش بینندگانخود را از روش های پیشین پویاتر می داند و از همه ی مولفه های آنان بهره می گیرد. با این که از نخستین لحظه های ظهور سینما، واکنش بینندگان ثبت شده است، در مسیر تحول پژوهشی کمابیش چنین معیاری به دست فراموشی سپرده شد و گونه معیاری در عرصه ی «تولید» تلقی شد. پژوهش براساس معیارهای تولید فیلم و بی توجه به واکنش بینندگان، ازآنجا ناتوان می نماید که فقر پژوهش های پیرامون گونه ی کمدی باوجود همه ی اهمیتش بارز است. در این روش، برخلاف برخی روش های قبلی، گونه ی وحشت، زیرشاخه ی فانتزی شمرده نمی شود. درروش بررسی واکنش بینندگان، کمدی و وحشت دو گونه ی ایده آل - از 7 گونه ی اصلی - پژوهشی به شمار می روند، با این تأکید که به هرچه بخندیم، در شمار گونه ی کمدی نیست و از هرچه بترسیم در شمار وحشت نیست. دو گونه ی ملودرام و فانتزی هم که در عرصه ی "استقبال" پیشتازند، موردتوجه این روش هستند. پدیده ی انعکاس / بازتاب در این روش محوری است. ریشه های این رویکرد به آموزه های ژاک لاکان و تصویر نخستین او بازمی گردد: هویت یابی کودک در «آینه»، که ریشه در تصویریابی های زیگموند فروید، مانند عقده ی اختگی، داشت.