حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد جمعیت دبی را اتباع خارجی از آسیا و دیگر کشورهای عربی و اروپایی تشکیل می دادند. در سال های دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ جمعیت امارات رشد قابل توجهی داشت و این پدیده بیشتر ناشی از مهاجرت قشر کارگر به خصوص از کشورهای آسیایی، برخی کشورهای اروپایی و آفریقایی بود. ایرانیان زیادی در دبی ساکن بودند. در اوایل انقلاب، شمار قابل توجهی ضد انقلاب فراری هم به آنجا آمده بودند. ایرانیان زیادی از ساواکی ها گرفته تا خلبانان و افسران فراری و تاجر و بازرگان در دبی حضور داشتند که کلا از نظر انقلابی های آن دوره، عناصر طاغوتی تلقی می شدند.
علاوه بر این، عده ای نیروهای حزب اللّهی علاقه مند به انقلاب هم آنجا بودند. برخی افراد با اعتقادات و رفتارهای تند و افراطی خود، در منزوی کردن ایران بی تأثیر نبودند. با توجه به شرایط آن روزها با این گونه اشخاص باید به نحوی کنار می آمدیم تا با جوسازی، شکاف های اجتماعی موجود را عمیق تر نکنند.
حتی در یک مورد در اثر رفتارهای تند و احساسی آنها چیزی نمانده بود که روابط ایران و امارات به تیرگی کشانده شود و این امر در آن هنگامهٔ جنگ تحمیلی به هیچ وجه به مصلحت ما نبود. خوشبختانه مقامات و مسئولان دیپلماسی کشور به دنبال تنش زدایی در عرصهٔ جهانی و به طور اخص در سطح منطقه بودند.
در مجموع شرایط سختی بود. من به عنوان سرکنسول باید همهٔ جوانب را در نظر می گرفتم؛ ضمن اینکه تندروها که حاصل شرایط انقلابی آن زمان بودند نیز نباید ناراضی و مأیوس می شدند. سروسامان دادن به چنان اوضاعی کار دشواری بود. هر چه نگاه می کردم فضا، فضای تاریکی بود.
از سوی دیگر، بخش کنسولی ما عملکرد چندان خوبی از خود نشان نداده بود و ایرانیان مقیم کلا رنجیده خاطر بودند. گاهی مسائل پیش پاافتاده، به معضلی تبدیل می شد. مثلا مراجعانی که نیاز به کپی از مدارک خود داشتند بعد از دو ساعت انتظار، هنگامی که نوبتشان می رسید باید می رفتند و از جای دیگری کپی تهیه می کردند، چون کنسول گری در منطقه ای دور از آبادی قرار داشت و این کار در آن گرمای شدید دبی مشکل ساز و آزاردهنده بود؛ این مسأله با یک دستگاه کپی که یک ایرانی اهداء کرده بود به آسانی حل شد.
خاموش
باقر سخایی
