اینشتین دریافت که نور و ماده در نهایت یکی هستند و با این کشف ما را به فهم اجزای بنیادی ماده نزدیک تر کرد. به نظر می رسد جوهر مادی عالم همین کوانتوم ها و موج/ذره ها باشند، ولی کوانتوم ها و موج/ذره ها واقعیت ندارند. لااقل به آن معنی که ما در فیزیک کلاسیک به کار می بریم، واقعی نیستند. هم موج هستند و هم ذره، یعنی دو چیز مانعه الجمع و این جامعیت آن ها را در موقعیتی قرار می دهد شبیه موقعیت گربه ی شرودینگر.
وقتی معلوم شد ذرات خیلی بیشتر از آنکه گمان می رفت حالت موجی دارند، دریافتند که نور که تا آن موقع موج تلقی می شد، شباهت های بسیاری به ذره دارد. در پایان قرن نوزدهم، ماکس پلانک، فیزیکدان آلمانی، اعلام کرد که نور گسسته است و از بسته های کوچک انرژی به نام کوانتوم تشکیل شده. کوانتوم های پلانک، که نام خود را به تئوری کوانتوم دادند، نور را نه موجی پیوسته که جریانی از واحدهای مجزا توصیف می کردند.