مهارت سخنوری و بیان، تنها در محدوده تکنیک ها نیست، بلکه نوع گفتار ما و کیفیت جان کلاممان نیز مهم است. فردی را تجسم کنید که در حال سخنرانی و یا صحبت در یک جمعی است، ولی گفتارش، سراسر پر از خشونت و انتقاد و تهاجم است، مشخص است، چنین گفتاری هر چند در نگاه فرد سخنران درست و منطقی باشد ولی در دنیای بیرونی و نزد شنوندگان قابل دریافت و پذیرش نیست! حتی جدی ترین سخن ها را نیز می توانیم با لحن و کلامی مناسب تر و اثرگذارتر بیان کنیم، تا اینکه بخواهیم بدون تفکر هر آنچه در ذهنمان می گذرد را، بر زبانمان جاری کنیم! یکی از مواردی که به دلنشین تر شدن کلام مان کمک می کند، حسن جویی واقعی است، به معنی که ما حقیقتا، شخصی حسن جو باشیم، و در دل تاریک ترین موضوعات و افراد نیز، نکات خوب و نقاط قوت واقعی پیدا کنیم و آن ها را بیان کنیم! بی تردید تملق و چاپلوسی هیچ گونه اثرگذاری ای ندارد و ما نیز هرگز قصد چنین چیزی را نداریم! بلکه لازم است سعی کنیم، در ابتدا کامل و خوب افراد و شخصیتشان را نگاه کنیم و در روند مشاهده گری مان نسبت به افراد و مسائل، زیبایی های حقیقی و واقعی آن افراد و موضوعات را در وهله اول ببینیم و بعد در زمان مناسب و به اندازه متعادل نسبت به آن ها اشاره کنیم و آن ها را بیان کنیم! مطمئنم شما نیز با من موافقید که حسن جویی بجا و دقیق از افراد، اثر زیادی در بهبود کیفیت رابطه ما با افراد دارد و همچنین باعث اثرگذارتر شدن صحبت ما، در نزد آن ها نیز می شود، پس لازم است در این امر هم، جدی ات و مداومت به خرج دهیم، تا در این مهارت نیز، توانایی و چیرگی بالایی پیدا کنیم!