بزرگ‌ترین کوچ عشایر به مناطق مختلف ایران از زمان شاه عباس صفوی آغاز شد. کوچ بعدی عشایر (کردها، لرها، ترک‌ها و...) به مناطق اطراف تهران در زمان آغا محمدخان قاجار بود که او تهران را به عنوان پایتخت برگزید. جابه‌جایی عشایر تا اوایل دوره پهلوی تداوم یافت. این جابه‌جایی‌ها برخی علل سیاسی داشت و از سوی شاهان بر عشایر تحمیل می‌شد و برخی دیگر داوطلبانه بود. از جمله مهاجرت داوطلبانه گروهی از کردها و لرها در زمان محمد شاه قاجار به شهر هشتگرد که در آن زمان قریه‌ای کوچک بود. کتاب حاضر، به بررسی چرایی و چگونگی مهاجرت گروهی از کردها به این قریه کوچک و انگیزه ماندگاری آنها بر اساس منابع مستند و روایت‌های محلی می‌پردازد. بافت فرهنگی این مهاجران به گونه‌ای بود که چالش‌های گوناگون زیست‌محیطی، طی نسل‌های متوالی نه تنها آنها را به ترک منطقه ترغیب نکرد بلکه اتحاد و انسجام آنها را به همراه داشت.
کتاب هشتگرد
آینده درخشان