سحابی های ستاره ساز
تشکیل ستاره را می توان در سرتا سر راه شیری دید،اما اساسا در بازوهای حلزونی و نزدیک مرکز کهکشان بارزتر است، جای یکه فراوانی ذرات ستاره ساز وجود دارد: یعنی غبار و گاز. در این نواحی، ماده بین ستاره ای به حد کافی برای ابرهای مولکولی، متراکم می باشد تا به حیات حود ادامه دهند این ابرها سرد و آشکار هستند همانند سحابی های تیره، تنها زمانی قابل رویت هستند که در مقابل دورنمایی روشن تر شکل گرفته باشند. وقتی که ستاره ها متولد میگردند، این ابرها از درون روشن میشوند تا تابش سحابی ها شروع شود، که می توان گفت از زیباترین مناظر در کهکشان راه شیری هستند.
ستون های خلقت
این عکس، توسط تلسکوپ فضایی هابل در سال 1995 گرفته شده است و جزو تصاویر نجومی مشهور و نمادین است. این تصویر، که برای اولین بار با جزئیات چشمگیر، یک روش ناشناخته نشکیل ستاره، را آشکار نمود. قوه تخیل عموم مردم را برانگیخت و علاقه ای جدید در علم نجوم به وجود آورد. جاذبه و حس هنرمندانه این تصویر و حس شگفتی که در انسان به وجود می آورد، باعث شد روی پوسترها،در مجلات و حتی بر روی تمبرها نقش ببندد.
خوشه های ستاره ای
گرچه در آسمان شب چنان به نظر می رسد که ستارگان زندگی خود را در انزوا به سر می برند، اما میلیون ها ستاره در گروه هایی به نام خوشه های بازو و کروی در کنار هم زندگی میکنند، خوشه های باز جوان هسند و اغلب جایگاه آفرینش ستارگان جدید می باشند. ایندر حالیست که خوشه های کروی شهرهای ستاره ای قدیمی و چگالی هستند که برخی از آن ها به اندازه یک کهکشان ستاره دارند.
کتاب دنیای ستارگان
سبزان
مارتین ریس
